Identiteitsbeoordeling

Identiteit schiet tekort en ziet een frauduleuze schok aan voor eerlijke verrassing.

Soms, in de race tussen film en bioscoopbezoeker, neemt het publiek het voortouw.

Soms zien we het aankomen, of voelen we het geheim vanaf het begin. We kunnen de trein om de bocht zien, voordat het fluitje de wind vindt. En het is de goede film die ons stompt, onze kaak opent en er een tunnel van maakt. En de trein waait door.

Identiteit had zo'n soort film kunnen zijn -- dat ouderwetse mysterie, of de verloren whodunit -- en voor een film die zijn inspiratie haalt uit een klassieker als Ten Little Indians, leek hij zo veelbelovend. De trailer, voor al zijn indrukwekkende montage en verleidelijke beelden. Het uitgangspunt, ondanks al zijn inherente mogelijkheden.

Tien vreemden, verzameld. Een willekeurige assemblage, hoewel op de een of andere manier verbonden. Een verlaten motel. Een middernachtelijke overstroming. Eén moord. Na elkaar.

En voor de eerste twee derde van de film werkt het zo goed. De mysterie-machine passeert mijl na mijl van interessante verdachten en goed afgestemde spanning, waarbij vraag na vraag wordt toegevoegd in plaats van antwoorden. Er is een uitdaging, zo lijkt het, en een moeilijke ook. We zijn betrokken en in het moment, zo onwetend als de slachtoffers op het scherm.

De cast is sterk, met John Cusack en Amanda Pete die een laag diepte toevoegen aan wat anders een nogal zielloos stuk zou zijn geweest. De regie, door James Mangold, is zowel scherp als visueel aangrijpend en leidt ons in een gestaag en evenwichtig tempo.

Maar het zaad is er, voor de oplettende kijker, voor een einde om het allemaal te verpesten. De aanwijzingen zijn, zoals elke goede schurk, zowel duidelijk als subtiel, daar in het flashback-verhaal of in het veranderende gezicht van de moordenaar die het verhaal reciteert. En plotseling realiseren we ons dat het mysterie van de belofte helemaal geen mysterie is. Dat er geen aanwijzingen, geen logica of uitdaging voor onze geest zijn om te overwinnen. Als een magische munt verdwijnen de karakters. Het kan ons niet meer schelen, en eerlijk gezegd, waarom zouden we? Er is niets meer om je zorgen over te maken. We zijn bedrogen op een manier die gewoon niet eerlijk is.

De wetenschap van de twist is een kunst van respect, zowel over moed als over talent. Een goede draai is het tegenovergestelde van magie, juist het ontbreken van illusie - een beetje hand en niets meer. De zelfverzekerde filmmaker haalt verbazing uit logica, pakt nooit de munt of verbergt de kaart, maar leidt onze ogen af ​​met een gepolijste techniek. Voor een goede film zit de truc in de waarheid, en de munt, zo ontdekken we, was er altijd. We waren gewoon niet op zoek.

Helaas echter, Identiteit schiet tekort, aangezien een frauduleuze schok voor eerlijke verrassing wordt aangezien, en het antwoord is er voor sommigen al die tijd geweest. Vanaf het begin hebben we het ons misschien voorgesteld en het als tactloos afgedaan, maar helaas, de film gaat waar we hoopten dat hij niet zou gaan, zelfs als we ineenkrimpen en hem smeken om terug te keren.

En daar, in de doodsklok duisternis, begaat het verhaal de grootste misdaad van allemaal: de moord op een film en de dood van wat had kunnen zijn.