Spirit: Hengst van de Cimarron Review

De film is buitengewoon grappig en hoewel hij door velen wordt bekritiseerd omdat er teveel volwassen humor in zit, gaat deze film met klasse en creativiteit om met die grappen.

Dreamworks SKG heeft zichzelf de taak gesteld om de geest van de dieren te laten zien zonder dat ze de Engelse taal kunnen gebruiken. Hier zingen, dansen of praten de paarden niet. Dus waar is al het plezier? De enige 'horsing' hier wordt gedaan door Matt Damon's vertelling van Spirit's gedachten. Dit had kunnen werken, maar dat gebeurde niet.

Spirit is een wilde, vrijgevochten hengst en leider van de Cimmaron-kudde. Hij rent met de adelaar totdat hij wordt gevangengenomen door cavaleriesoldaten in het oude westen, vanwege zijn nieuwsgierigheid. De leider van de cavalerie (James Cromwell) besluit de geest te breken door hem uit te hongeren en uit te drogen en bindt hem drie dagen aan een paal. Hetzelfde lot treft een gevangen indiaan (Little Creek), maar het duo weet weg te galopperen. Little Creek (Daniel Studi) leert de hengst over de kracht van liefde en de waarde van compromissen.

Terwijl de paarden galoppeerden, was er nog nooit iemand in het publiek die zo enthousiast was over discussies over het schilderen van deuren. Het kan je niet kwalijk worden genomen dat je een korte pauze hebt genomen, als je bedenkt hoe voorspelbaar deze film is geworden. Misschien wel de grootste fout ligt in het extreem zwakke script/verhaallijn. Behalve dat Spirit weg galoppert en keer op keer wordt betrapt, is er niet veel anders. De meeste scènes in de film zijn niet aannemelijk en hoewel het in een film zeker kan worden vergeven, niet in zo'n radicale mate. Gooi er een paar keiharde moraal in en je hebt hoofdpijn.

Het belangrijkste uitgangspunt van de film was om het standaard pratende dierenpatroon van de meeste geanimeerde afbeeldingen af ​​te schaffen. De paarden brengen hun emoties over door middel van hinniken, snuiven en gezichtsuitdrukkingen. In plaats van dat paarden Tom Cruise of Brad Pitt zijn, zijn paarden paarden. Het is een interessante tactiek, hoewel pratende dieren ook geen emotioneel conflict zijn! Misschien had het gewerkt, maar deed het niet. Het invoegen van een voice-over door Matt Damon hielp ook niet. Het voelde totaal niet op zijn plaats. Als er meer gerommel in zijn verhaal was geweest, zou dat enorm hebben geholpen.

De animatie is het sterkste element. Het is verbluffend en weerspiegelt de rijke, levendige kleuren van het Oude Westen met uitbarstingen van opwinding en energie. Op tal van momenten voelde de animatie echt aan. Toen de sneeuw viel, dacht je dat het op je viel en toen het paard sprong, had je het gevoel dat je op het punt stond te vallen. Ook de score van Hans Zimmer vleit de film enorm. Het komt heel goed overeen met de foto. Wat de nummers van Bryan Adams betreft, vielen er een paar op, zoals 'Get of off my back' en 'never gonna give up'. De meeste van zijn andere nummers waren echter vrij zwak en mild.

Regisseurs Kelly Asbury en Lorna Cook gebruiken een lyrische stijl van verhalen vertellen, waarbij veel muziek wordt gebruikt om de plot te stimuleren. Er waren een paar momenten waarop de ogen openhartig tranen hadden kunnen krijgen en dat deden ze. Het is duidelijk dat er op zijn minst enkele getalenteerde mensen betrokken waren bij dit pittige project, maar ze moeten de andere kant op hebben gekeken toen het gruwelijke script hen besloop. John Fusco moet worden gebroken, eh, ontslagen.

De doelgroep van meisjes zal het zeker veel meer waarderen dan de volwassen wereld. Het is prachtig, heeft paarden, veel energie en hier en daar een paar grappen. Hoewel het idee er was, is het jammer dat het script ons niet veel meer liet zien dan een stel mooie paarden die van plaats naar plaats rondrenden op de 'soulful' deuntjes van Bryan Adams.

Heb je feedback op deze recensie? [email protected]

Spirit: Hengst van de Cimarron komt uit op 24 mei 2002.